Πολλές φορές σκεφτόμαστε περπατώντας…
Αν κατοικούσαμε, λέει, σε μια πόλη που δεν λατρεύει το χρώμα του τσιμέντου, αν περπατούσαμε σε μια έγχρωμη πόλη που δεν φοράει καθημερινά τον γκρίζο της μανδύα, σε μια πόλη χωρίς άναρχη δόμηση, χωρίς αδιαφορία για κάθε αληθινή αξία…
Αν ζούσαμε σε μιαν άλλη πόλη φανταστική,
στην πόλη που κάποτε ονειρευτήκαμε, θα μπορούσαμε περπατώντας ν’ αποκτούμε όλο και πιο αισιόδοξη διάθεση… Θα βλέπαμε ανθρώπους με χαρούμενα πρόσωπα… Θα θαυμάζαμε δρόμους και κτίρια αρμονικά χτισμένα…
…Θ’ αντικρίζαμε όμορφα χρώματα παντού, σωστά ταιριασμένα με τα χρώματα των διπλανών κτιρίων, θα γινόμαστε μάρτυρες μιας αρμονικής συνύπαρξης ανάμεσα στο παλιό και στο καινούριο…
…κι ίσως τότε –ποιος ξέρει– θα βλέπαμε τις διαφορές που χωρίζουν τους ανθρώπους να αμβλύνονται, να ξεθωριάζουν, να μην έχουν πια και τόση σημασία…